Zawiodłam. Skłamałam. Wiedziałam, że czynię niewłaściwie ale nie miałam na tamte chwile innej możliwości. To znaczy miałam, ale nie mogłam się na nie jako matka zdecydować. Zgrzeszyłam z miłości do. Żeby uchronić i zabezpieczyć. Zapewnić. Przeżyć. Uciec biedzie. Czekam na wybaczenie. Na to jedno słowo. To które wbrew wszystkiemu da szansę na ciąg dalszy. Na jakiekolwiek słowo dające nadzieję że ta miłość to nie była tylko iluzja i że nadal dla niego istnieję. Leżę bezsilna analizując swoje decyzje. Próbuję wierzyć. Wierzyć, że to nie bedzie koniec, a ja doczekam się miłosierdzia i zrozumienia. Proszę Boga o pomoc i zlitowanie się nad mym losem beznadziejnie zakochanej jak nastolatka kobiety po czterdziestce. Probuje czytać. Hłasko co cudnie pisze o życiu. Dzieci biegają bawią się i jedzą w kółko na zmianę. Nie potrafię się z nimi bawić ani cieszyć. Nie mogę przestać o nas myśleć. O nim. Zabierz Boże te myśli i jego obraz sprzed moich oczu. Jestem niepoprawna w miłowaniu. Albo z nim pogadaj bo oszaleję z tęsknoty. Noc znowu będzie ciężka i bezsenna. W oczekiwaniu na to jedno wyczekane słowo. Od niego.
