*zwykłej...

zwykłej

matki 

wiersze

nie ostatnie

nie pierwsze

wykrzyczane dzień wcześniej

jak lwica wyryczane

z wyrzutami sumienia

wyrzucone

z bólem gardła

z potokiem łez

kocham Cię nawet gdy krzyczysz

***

budujemy dom

z klocków

rozmawiamy

przytulamy

zlepiamy

burzymy

żeby nowe próbować

uczymy się

 

na ręce chcą

na raz

za włosy rwą

za uśmiech ich perlisty

warto